Portret van een portrettenmaker: Regine… en haar hart voor mens en dier

Plots verschijnt haar naam in deze rubriek niet als auteur, maar als de vrijwilliger die in de kijker staat. Tien jaar al praat Regine Laverge op deze pagina’s telkens met een van onze vele vrijwilligers. Dat verdient een portret!

Tekst: Dirk Bastien, vrijwilliger Snep! (en meer)

Andere tijden, andere visies

Regine – met West-Vlaamse roots – beleefde een aparte jeugd. Haar vader werkte in ploegen in een textielfabriek, haar moeder was huisvrouw. Vriendjes mochten bij haar thuis niet komen spelen, want dan zou het zichtbaar worden dat ze het niet breed hadden. Haar moeder schaamde zich daarvoor. “Mijn belangrijkste vraag – en ik moet er nu wel mee lachen – was deze: ma, waar gaan we naartoe? Moeders antwoord: we gaan wij nergens naartoe!” Haar grootste ontgoocheling als veertienjarige: “Mijn oom en tante gingen met de auto en een bungalowtent naar Nice. Ik wou én mocht mee van mijn tante. Ik wilde het zuiden zien. Maar het was njet van mijn moeder en weet je waarom? Mijn oudere nichtje van zestien jaar droeg een bikini en ik wilde er ook één en daarom mocht ik niet mee. Mijn moeder vond dat not done!”

“Tot mijn twaalf jaar ging mijn vader met mij naar de coiffeur, die gewoon was om mannen te knippen. Mijn nicht studeerde voor kapster en toen vond ik een frou-frou zoals Mireille Mathieu mooi. Mijn moeder vond dat kapsel maar niets en zo kreeg ik keer op keer te horen: doe je haar uit je ogen.”

Omdat ze een meisje was, mocht Regine niet op kot in Gent, want daar lonkte het verval: kerels met lange haren, drugs, dancings die tot een gat in de nacht open waren, jongens die één keer met een meisje naar bed gingen en wat weet ik nog meer. 

Regine, nog geen twintig, gaf les in het lager onderwijs. Het loon moest toen nog gestort worden op een postchequerekening, en aangezien ze nog geen 21 jaar was, werd haar loon op de rekening van haar ouders gestort. Zo kon ze zelfs nog niet over haar eigen centjes beschikken. 

Vrijheid, blijheid

De vrienden uit de Deerlijkse jeugdclub ‘D’Ullepulle’ hielpen haar zoeken naar een huisje om te huren. Ze kwamen schilderen en behangen. Zo zorgden ze ervoor dat zij zich zelfstandig kon installeren. Als leerkracht was het in die tijd niet gemakkelijk om een langdurende opdracht te vinden. Ze zocht en vond en zo dopte ze haar eigen boontjes. Ze tufte met haar Diane (een drie pk’tje) Theofiel rond om overal in Zuid-West-Vlaanderen interimjobs te gaan doen. 

Ze volgde ook een cursus natuurgids met als eindonderwerp een studie over graslanden. Regine houdt van landschappen, vooral in natuurgebieden als de Schotse Highlands, de baai van de Somme en de monding van de Rio Alvor in Portugal. Van 1989 tot 1994 kwam ze toevallig in een cohousing avant-la-lettre terecht met o.a. Tine Heyse. “Dat was een ecologisch bedje dat voor mij gespreid werd, ik ging daar graag in mee. Mijn twee dalmatiërs waren net gestorven, niets hield mij nog tegen om naar dat oud herenhuis, “den Albert” in de Koning Albertlaan in Gent te verhuizen.” 

Regine schreef zich in aan de universiteit van Gent, waar ze een licentiaat (nu een master) volgde in multiculturele en mondiale studies. Deze richting bestaat nu helaas niet meer. Ze vond hiermee werk als beleidsmedewerker bij de dienst Werk van de stad Gent en kocht een rijhuisje in de buurt van de Bourgoyen. Het openbaar vervoer was goed in Gent, dus weg auto, leve de fiets! Systematisch verbouwde ze haar huisje tot een klimaatvriendelijke woning. 

Dierenrechten en vegetarische voeding

Regine geeft om dieren en steunt graag organisaties die daarmee begaan zijn.

 “Wat er in slachthuizen gebeurt, is verschrikkelijk. Na de mistoestanden in het slachthuis van Tielt, gefilmd door Animal Rights, ben ik mee gaan protesteren en ben ik vegetariër geworden. Het probleem is dat we in zo’n geïndustrialiseerde, verstedelijkte omgeving leven. Men produceert meer dan nodig voor de eigen behoeften; dit voor export om winst te maken. Ik probeer heel kritisch naar dat winstmodel te kijken. Zo zal ik supermarkten vermijden en kiezen voor de korte keten!”

10 jaar Portret

Toen Frank Maes stopte met die rubriek, zochten ze naar een nieuwe reporter. Regine voelde zich aangesproken. 

“Vrijwilligers in beeld brengen, dat is wel een essentieel punt in een vereniging als Natuurpunt. Je moet die mensen voorstellen en op deze manier nieuwe vrijwilligers aantrekken. En voor hen is het plezant dat ze in beeld komen. Ik wou dat doen, maar dat ging niet vanzelf. Ik was daar vele uren mee bezig. Gaandeweg groeiden mijn vaardigheden en nam ik meer vrijheid, ook in de lengte van de artikels.”

“Slechts één interview heb ik digitaal opgenomen, dat met Frank Maes. Je wil dat heel goed doen. Ik heb dat uitgeschreven tijdens een vakantie in Parijs, het waren vijftien bladzijden. Frank is een goede verteller met mooie uitspraken. Dat is heel dankbaar voor woordelijke citaten. Een ander interview met Michiel Van de Voorde vond ik heel moeilijk. Michiel was net op pensioen gegaan en werd waarnemend lid van de raad van bestuur van Natuurpunt Gent. En hij was aan het vertellen over een projectplan met nieuwkomers van een andere origine en ook met mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ik dacht toen: wow, die man heeft veel ambitie! Maar wat gaat ervan komen? Ik was echt sceptisch. Hij zei toen (ik ga het nooit vergeten): als alles gezegd is wat er moet gezegd worden, dan is er nog niets gedaan! Ondertussen is Buur en Natuur een realiteit én een succes. Ik heb toen ook een interview afgenomen van drie nieuwkomers uit Buur en Natuur, die vrijwilliger zijn geworden bij Natuurpunt: Sammy, Umut en Isa. Dat was moeilijk omdat ze de Nederlandse taal nog niet goed machtig waren.”

“Ik ben blij dat ik met ambitieuze en visionaire mensen heb kunnen praten, waaronder met Gunter Stoops over Van Eyck en de bloemen, Anton Christiaens en zijn gevelbanken, Noah Janssens die het ondertussen tot directeur heeft gebracht, Sancho die nog in een oud huisje in de Bourgoyen heeft gewoond, Philippe Ampe, één van de trekkers van de Assels, Johan Pieters, Maarten Trybou, Rossana Bugini… Dat zijn mensen die me erg bijblijven. Ik ben ontzettend content dat ik dat allemaal heb mogen doen. Ik heb op die manier veel aspecten van Natuurpunt leren kennen en er zijn ook mooie vriendschappen uit gegroeid.”

Pensioen en wat nu?

Regine is nu met pensioen en ze koos ervoor een nieuwe job te beginnen. Ze volgde een opleiding aan de HOGENT en werkt nu deeltijds als leerkracht niet-confessionele zedenleer in de basisschool. In haar lessen komen ook milieuthema’s aan bod zoals ‘plastic soup’ en afvalbeheer, en ook haar liefde voor dieren wil ze de kinderen bijbrengen. Naar aanleiding van de tentoonstelling (en tv-documentaire) “Food for Thought” van Kadir van Lohuizen toonde ze haar jonge leerlingen een filmpje over de herkomst van ons voedsel en onder meer ook de industriële kippenslacht. Ook verhalen over beroemde dieren vertelt Regine met passie, daarbij wordt ze geïnspireerd door het boek ‘Beestachtig beroemd. 50 dieren die de wereld veranderden’ van Ben Lerwill. In haar vrije tijd gaat haar interesse naar cultuur, acteren en muziek. En heel soms geeft ze vertoningen in het kader van haar opleiding aan de muziekschool. 

Onlangs kreeg Regine een verrassend telefoontje van een vroegere vrijwilligster, Mieke Hoeree, om te vragen of ze nu echt zou stoppen met Portret? In de vorige Snep! stond namelijk een oproep voor een reporter/portrettenmaker. “Het zou zeer spijtig zijn mocht je daarmee stoppen. Het is namelijk altijd het eerste artikel dat ik lees als de nieuwe Snep! arriveert!” Regine gaat niet stoppen. Er zullen wel nog portretten komen van haar hand, maar geen vier keer meer per jaar. Dus, vers reporterstalent gezocht!

Hartelijk dank Regine voor al je bijdragen!